Monday, March 12, 2007

Στο Σκιλλούντα παντρεύονται περιβάλλον και πολιτισμός

1. Εισαγωγή
2. Ο πολιτισμός και το περιβάλλον που φέρνουν τουρισμό είναι οι άξονες ανάπτυξης του Σκιλλούντα
3. Εμπορικό Παζάρι σε νέα βάση
4. Απομονώνουμε όσους βλάπτουν το περιβάλλον
5. Αξιοποιούμε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Κρεστένων
6. Ανυπολόγιστης αξίας αλλά αναξιοποίητο το πολιτισμικό απόθεμα στη γη του Ξενοφώντα
7. Νέα εποχή για το Νοσοκομείο Κρεστένων
8. Αναζητώντας –κι εδώ- τις ανύπαρκτες υποδομές
9. Μιλώντας για τη Βρίνα


Εισαγωγή

Για την περιοχή του Σκιλλούντα δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Από αυτήν έζησα κι αγάπησα ολόκληρη την Ηλεία. Εκεί κατευθυνόμουν, όταν θαύμαζα τις ατέλειωτες φυσικές ομορφιές του νομού. Στην περιοχή του Σκιλλούντα είναι το χωριό μου, ο τόπος της μάνας μου και των προγόνων της, η μαγευτική Βρίνα, μόλις ένα τσιγάρο δρόμος από τα Κρέστενα, στο μαλακό υπογάστριο δυο βουνών, της Σμέρνας και του Λαπίθα, στα πλάγια του Καϊάφα, στο δρόμο προς την Ανδρίτσαινα, στην άλλη πλευρά του ποταμού από την Ολυμπία, κοντά στον Πύργο αλλά και στη Νέδα, κοντά στον Αλφειό αλλά και στου Ζάχα… Αυτή είναι η θέση της περιοχής του Σκιλλούντα, που αν κανείς την «διαβάσει» με όρους ανάπτυξης, δεν είναι καθόλου δύσκολο να περιγράψει την πρότασή του για να αναστηθεί κι αυτή η περιοχή της Ηλείας.


Ο πολιτισμός και το περιβάλλον που φέρνουν τουρισμό είναι οι άξονες ανάπτυξης του Σκιλλούντα

Είναι πια ξεκάθαρο ότι και η περιοχή του Σκιλλούντα θα αναπτυχθεί έχοντας ως κύριο όχημα τον τουρισμό. Η καταπληκτική της θάλασσα, το υπέροχο πράσινο των βουνών της, ο Αλφειός και το πολιτιστικό της απόθεμα οδηγούν με βεβαιότητα στην προοπτική τουριστικής ανάπτυξης ως την ασφαλέστερη και πιο προσοδοφόρα για τους κατοίκους και τους εργαζομένους στα Κρέστενα, τα Μακρίσια και τα γύρω χωριά. Αυτά που πρέπει να λάβουν υπόψη του οι ντόπιοι είναι κυρίως δυο πράγματα: Πρώτον, ότι πρέπει να μετάσχουν στην τουριστική ανάπτυξη του τόπου. Θα είναι μεγάλο κρίμα, αν η περιοχή μας αξιοποιηθεί τουριστικά από κάποιους άλλους, που θα δουν καθαρά τις δυνατότητες της περιοχής Σκιλλούντος και μπουν μπροστά στην πορεία ανάπτυξης, αφήνοντας τους ντόπιους έξω από το χορό. Δεύτερον, τουρισμός μέσα από τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον σημαίνει ακριβώς ότι θα διατηρηθεί το χρώμα της περιοχής μας, δεν θα έλθει η βαριά βιομηχανία του τουρισμού να κάνει την περιοχή αγνώριστη, στο όνομα του άλογου κι αλόγιστου κέρδους. Με αυτές τις σκέψεις, είναι ώρα να περάσουμε στην ψηλάφηση των δεδομένων και των προβλημάτων της περιοχής.


Εμπορικό Παζάρι σε νέα βάση

Τι χρειάζεται η περιοχή για να απογειωθεί; Περίπου ό,τι και οι άλλες, δηλαδή, πρώτα από όλα υποδομές. Αναφέρομαι πιο κάτω σε αυτές που μπορούν να γίνουν στα όρια του Δήμου Σκιλλούντος, ενώ στο πρώτο μέρος του βιβλίου μιλώ για τις υπετοπικές υποδομές που θα δώσουν αναπτυξιακή ώθηση σε ολόκληρη την Ηλεία. Το ζήτημα τώρα, για να επανέλθω στα Κρέστενα, είναι ότι μέχρι να ολοκληρωθούν οι μεγάλες και μικρότερες υποδομές, πρέπει η τοπική κοινωνία να ετοιμάζεται ώστε να μπει ενεργά στο χορό της ανάπτυξης. Πρώτο βήμα νομίζω ότι μπορεί να είναι ο επανασχεδιασμός και ο εκσυγχρονισμός του Εμπορικού Παζαριού που γίνεται στο χώρο της γιορτής της σταφίδας. Θα πρότεινα, μάλιστα, από τώρα να εξεταστεί το ενδεχόμενο το Εμπορικό Παζάρι να λάβει στην αρχή χρονική επέκταση και στη συνέχεια μόνιμο χαρακτήρα. Μικροί και μεσαίοι έμποροι των Κρεστένων να λάβουν κίνητρα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ώστε να είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές ενός εντελώς ανανεωμένου Εμπορικού Παζαριού που δεν θα απευθύνεται στους πρόσκαιρους επισκέπτες του καλοκαιριού με εμπορεύματα αμφίβολης ποιότητας, αλλά στους αυριανούς τουρίστες της περιοχής με άριστα εμπορεύματα και ανταγωνιστικές τιμές. Τουριστική ανάπτυξη σε 12μηνη βάση σε λίγα χρόνια θα είναι πραγματικότητα για την περιοχή, και με βάση αυτό το δεδομένο πρέπει να οργανώνουμε την τοπική οικονομία. Ας σκεφτεί κανείς ότι δέκα χιλιόμετρα πιο κάτω θα βρίσκεται ο αξιοποιημένος Καϊάφας και δέκα χιλιόμετρα πιο πάνω οι δυο τεράστιες επενδύσεις στην περιοχή της πρώην λίμνης Αγουλινίτσας. Δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά από τα Κρέστενα θα είναι η Αρχαία Ολυμπία της παγκόσμιας φήμης και των χιλιάδων τουριστών, ενώ όποιος θέλει να πάει από τη Δυτική Πελοπόννησο στην Ανδρίτσαινα (που ήδη με την επένδυση στον Αμπελιώνα δείχνει το δρόμο της τουριστικής ανάπτυξης) πρέπει να περνά υποχρεωτικά από τα Κρέστενα. Ποιος δεν θέλει να αξιοποιηθούν όλα αυτά τα δεδομένα με μια νέα, ανταγωνιστική τοπική αγορά;


Απομονώνουμε όσους βλάπτουν το περιβάλλον

Είπαμε προηγουμένως ότι το περιβάλλον, με την οργιαστική βλάστηση, τον θησαυρό του Αλφειού, τη γειτνίαση με τη θάλασσα, την Ολυμπία, τον Καϊάφα και την Ανδρίτσαινα δημιουργούν ένα εκπληκτικό μείγμα που μπορεί να προσφερθεί ως τουριστικό προϊόν πρώτης διαλογής. Ωστόσο, υπάρχουν δυνάμεις που βλάπτουν αυτό τον θησαυρό της περιοχής. Πρώτα από όλα, πρέπει να ασκήσουμε όλοι την ατομική μας ευθύνη. Ας μην πετάμε πλαστικά ή τσιγάρα, επιτέλους, από τα αυτοκίνητά μας. Ας μην δημιουργούμε τοπικές ρυπογόνες χαβούζες, όπως αυτή στη Στροφυλιά Ραχών, όπου μια τεράστια έκταση σε μια από τις καλύτερες παραλίες της νότιας Ηλείας, που χρησιμοποιείται για κτηνοτροφικούς σκοπούς το χειμώνα, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού γεμίζει σκουπίδια κι ένα σωρό απόβλητα. Την ίδια ώρα, για να είμαστε δίκαιοι, άλλα χωριά όπως το Πλουτοχώρι διαθέτουν βιολογικό καθαρισμό. Ας μην ρυπαίνουμε τη θάλασσά μας. Γράφω σε άλλο κεφάλαιο, στον Κάμπο, ότι η θάλασσα μπορεί στην Ηλεία να ξεβράζει χρήματα. Αρκεί να μην φράξουμε αυτό τον «διάδρομο». Μπορούμε, για παράδειγμα, να βάλουμε ως στόχο στη νότια Ηλεία (ο Κάμπος έχει το πρόβλημα της μόλυνσης του Κόλπου της Κυλλήνης) να κερδίσουμε σε δυο χρόνια από σήμερα δυο ακόμα γαλάζιες σημαίες; Χρειάζεται να το πιστέψουμε όλοι και να το προσπαθήσουμε μαζί.


Αξιοποιούμε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Κρεστένων

Η ανάδειξη της σημασίας του Περιβάλλοντος αποτελεί κορυφαίο ζήτημα για την περιοχή του Σκιλλούντα. Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης που δημιουργήσαμε στην Μαθητική Εστία Κρεστένων του Εθνικού Ιδρύματος Νεότητας, έχει κερδίσει με τη δράση του ήδη από τους πρώτους μήνες της ζωής του, την τοπική κοινωνία των Κρεστένων. Τώρα, πρέπει να «πατήσουμε» πάνω στην πολύ καλή δουλειά που γίνεται εκεί, ώστε να μιλήσουμε ευρύτερα για περιβαλλοντικά ζητήματα. Για παράδειγμα, η λεγόμενη «πράσινη τεχνολογία» που παράγει με ασφάλεια και πλήρη σεβασμό στο Περιβάλλον και τον Άνθρωπο εναλλακτικές μορφές ενέργειας μπορούν και πρέπει να μπουν στην ζωή μας. Για να μη μιλήσουμε για το κίνημα ανακύκλωσης (αναφέρομαι και σε αυτό στο πρώτο μέρος του βιβλίου) που μας ευαισθητοποιεί όλους και κάνει οικονομίες στο πορτοφόλι μας. Ήδη μπήκαμε στην εποχή που μερικοί πρωτοπόροι Δήμοι ετοιμάζονται να μειώσουν τα δημοτικά τέλη σε όσους δημότες βοηθούν στην ανακύκλωση: Τους εφοδιάζουν με μια ατομική κάρτα, εκείνοι την βάζουν σε μια ειδική σχισμή (περίπου όπως στα ΑΤΜ των τραπεζών) του συστήματος ανακύκλωσης και στη συνέχεια πετούν μέσα σε έναν μεγάλο κάδο τα γυαλιά, σε άλλον τα πλαστικά κλπ. Στο τέλος κάθε χρόνου, η κάρτα έχει καταγράψει το μέγεθος της συμμετοχής του κάθε πολίτη στην ανακύκλωση, και ο Δήμος του αφαιρεί ανάλογο ποσοστό από τα δημοτικά τέλη που πρέπει να πληρώσει.

Όλα αυτά δεν είναι ούτε μακρινοί σχεδιασμοί χωρίς ορατά αποτελέσματα, ούτε προνόμια των λίγων και «ειδικών». Είναι σήμερα, αρχές του 2007, στη διάθεση των πολιτών των Κρεστένων, των Μακρισίων και όλων των άλλων χωριών του Σκιλλούντα, κι ευρύτερα της Ηλείας. Δυστυχώς για πάρα πολλά χρόνια μείναμε χωρίς φροντίδα κι ενημέρωση για όλες τις τεράστιες προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας. Γι αυτό τώρα πρέπει να «τρέξουμε» με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από άλλες περιοχές της Ελλάδας, προκειμένου να προλάβουμε μια καλή θέση στο τρένο της ανάπτυξης. Άλλο, όμως, το να πασχίσουμε για να αλλάξουμε τη μοίρα τη δική μας και του τόπου μας, κι άλλο να πιστεύουμε ότι δεν γίνεται τίποτα και όλα αυτά είναι «για τους άλλους». Σε πολύ λίγο χρόνο, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη στην πράξη να εφαρμόσει την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, και τότε η «πράσινη τεχνολογία» θα μπει στη ζωή μας, θέλοντας και μη. Αν εμείς, εδώ, στην περιοχή του Σκιλλούντα, επενδύσουμε στο περιβάλλον, με όχημα το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Κρεστένων, αύριο, στο νέο περιβάλλον που ήδη έχει θεμελιωθεί και με γοργούς ρυθμούς διαμορφώνεται, θα έχουμε πρωταγωνιστικό λόγο και ρόλο. Κι όλες αυτές οι αλλαγές, είναι αυτονόητο ότι επιφυλάσσουν τεράστια βελτίωση του επιπέδου ζωής όσων κινηθούν πιο γρήγορα και πιο έξυπνα από τους άλλους…


Ανυπολόγιστης αξίας αλλά αναξιοποίητο το πολιτισμικό απόθεμα στη γη του Ξενοφώντα

Ο πολιτιστικός χάρτης της περιοχής είναι εξαιρετικά πλούσιος κι ενδιαφέρων. Η «Αναπτυξιακή Ολυμπίας» τον έχει αναδείξει με ενάργεια. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η περιοχή Σκιλλούντος προσφέρει ένα πλούσιο πολιτιστικό μενού στην επικράτειά της, αλλά από την άλλη οδηγεί και στα σημαντικότερα μνημεία της Δυτικής Πελοποννήσου: Στην Αρχαία Ολυμπία από τη μια, στην Ανδρίτσαινα και τον Επικούρειο Απόλλωνα από την άλλη, για να μην ξεχάσω και την Αρχαία Αλιφείρα, που «δένεται» με το εκπληκτικό Φαράγγι του Τρίτωνα τους καταρράκτες του Σεπετού και τον Κέλαδο.

Στα όρια του Δήμου Σκιλλούντος, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει την ιερή Άλτη, απέναντι από το Τυπαίον Όρος, στα σημερινά Μακρίσια, από όπου οι γυναίκες της περιοχής παρακολουθούσαν κατά την Αρχαιότητα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς καμία γυναίκα δεν επιτρεπόταν την περίοδο των Αγώνων να περάσει τον Αλφειό. Ο Ξενοφών στα «Ελληνικά» του αποκαλύπτει ότι μάλλον ο τόπος που έζησε επί σχεδόν είκοσι χρόνια κι έγραψε την «Κύρου Ανάβαση» ήταν η σημερινή Σκιλλουντία, όπου υπήρχε μια αρχαία πόλη, ενώ ακόμα και σήμερα ο επισκέπτης μπορεί εύκολα να ανακαλύψει τον τόπο που παλαιά είχε κτισθεί ο Ναός της Αθηνάς. Βέβαια σήμερα στην Σκιλλουντία δεν υπάρχει κατάλυμα για όποιον θα ήθελε να ακολουθήσει τα βήματα του Ξενοφώντα, αλλά είπαμε ότι χρειάζεται να σχεδιάσουμε προσεκτικά και σε επίπεδο Δήμου τα κέντρα πολιτισμού, τα κέντρα τουρισμού, τα κέντρα μελέτης του Περιβάλλοντος στον Σκιλλούντα.

Από την πλευρά που ο Σκιλλούς συναντά τη Ζαχάρω, δεσπόζει η Ακρόπολη της Αρχαίας Σαμίας, ενώ δίπλα, στο Κάτω Σαμικό ανακαλύφθηκε ο μοναδικός μυκηναϊκός τύμβος στην κυρίως Ελλάδα. Λίγο πιο πάνω, στους πρόποδες του Λαπίθα από την πλευρά της Πλατιάνας, βρίσκουμε το Αρχαίον Αίπυ, που έλαβε μέρος κατά τον Όμηρο και στον Τρωϊκό Πόλεμο. Σε αυτά ας προσθέσουμε την παλαιά Μονή της Ίσοβας στην Τρυπητή, που καταστράφηκε τον 13ο αιώνα, το πολυγωνικό τείχος στο Σαμικό, αλλά και την Αρχαία Ύπανα, στο χώρο που σήμερα βρίσκεται η πανέμορφη Βρίνα, το χωριό μου…

Το ζήτημα είναι όλα αυτά, που σήμερα παραμένουν εντελώς ανεκμετάλλευτα, να αποτελέσουν τις ψηφίδες ενός καλοδουλεμένου ψηφιδωτού που και επαγγελματικά θα αναδειχτεί, αλλά και με συστηματικό τρόπο θα διαφημιστεί, προκειμένου κι άλλοι τυχεροί άνθρωποι να έλθουν, έστω και για λίγες μέρες ως τουρίστες, στον «κάλλιστο της Ελλάδος τόπον», όπως έλεγε ο Παυσανίας την Ηλεία.

Πριν κλείσω την αναφορά μου στο κεφάλαιο «πολιτισμός» της περιοχής του Σκιλλούντα, θεωρώ χρέος μου να αναφερθώ στον «Τουριστικό Οδηγό του Δήμου Σκιλλούντος» που εκδόθηκε στο πλαίσιο του Προγράμματος Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Γυμνασίου Κρεστένων, υπό το συντονισμό του καθηγητή Κ. Κοτσανά. Πρόκειται για πρωτοποριακή προσπάθεια, που αξίζει να βρει μιμητές…


Μια νέα εποχή για το Νοσοκομείο Κρεστένων

Για τη νέα αντίληψη στην υγειονομική περίθαλψη των κατοίκων της Ηλείας, κάνω λόγο με συγκεκριμένες προτάσεις στο πρώτο μέρος του βιβλίου, όπου αναπτύσσονται θέσεις και προτάσεις για ζητήματα υπερτοπικού χαρακτήρα. Εδώ θα μιλήσω ειδικότερα για το Νοσοκομείο Κρεστένων.

Παρατήρηση πρώτη. Το Νοσοκομείο Κρεστένων δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κλείσει. Η περιοχή του Σκιλλούντα έχει πολλαπλώς αδικηθεί, όπως και όλη η Ηλεία, και συνεπώς μια πολιτική αντιμετώπιση των ζητημάτων δεν μπορεί να γίνεται εν κενώ, ή «από μηδενική βάση», όπως λέγεται.

Παρατήρηση δεύτερη. Το Νοσοκομείο Κρεστένων δεν μπορεί επίσης να συνεχίσει τη δράση του με τα σημερινά δεδομένα. Είναι κοινό μυστικό ότι όπως είναι σήμερα δεν προσφέρει ουσιαστικές υγειονομικές υπηρεσίες, κι απλώς δικαιολογεί μόνο στα χαρτιά το χαρακτήρα του «Γενικού Νοσοκομείου».

Η λύση κατά τη γνώμη μου είναι μία: Κατόπιν συμφωνίας της τοπικής κοινωνίας, το Νοσοκομείο Κρεστένων να γίνει ένα σύγχρονο κι αποδοτικό Τοπικό Νοσοκομείο, στο οποίο θα αναπτυχθούν κλινικές που δεν υπάρχουν (ή υπάρχουν σε εμβρυακή μορφή) στα υπόλοιπα δυο Νοσοκομεία, του Πύργου και της Αμαλιάδας. Έτσι θα υπάρχει η νομιμοποιητική βάση να διεκδικήσουμε από την Κεντρική Εξουσία κονδύλια για τον εξοπλισμό του σε μηχανήματα και έμψυχο υλικό, βάζοντας τέλος στη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση, που οδήγησε τη χειρουργική κλινική να κλείσει, την παθολογική να λειτουργεί μόνο κατ’ όνομα, και οι υπόλοιποι τομείς να υπάρχουν χωρίς να παρέχουν τις απαιτούμενες από το κοινό υπηρεσίες. Νέα εποχή για το Νοσοκομείο Κρεστένων σημαίνει ασφαλώς σωστότερα κατανεμημένοι σε ειδικότητες γιατροί, και επίσης σημαίνει πραγματικές παρουσίες στο χώρο του Νοσοκομείου όταν αυτό απαιτείται (κυρίως στις απογευματινές και βραδινές βάρδιες) αντί του… τηλεφώνου που υπάρχει εκεί για να καλείται ο βαρδιούχος από το σπίτι του…

Σήμερα δεν υπάρχει ενιαίος σχεδιασμός της λειτουργίας των τριών Νοσοκομείων στην Ηλεία: Χρειαζόμαστε παιδιατρική κλινική; Στον Πύργο. Χρειαζόμαστε ψυχιατρική μονάδα; Στον Πύργο. Χρειαζόμαστε οδοντιατρική κλινική; Στον Πύργο. Κι αυτό γιατί; Διότι ο Πύργος προβάλλει το σωστό αίτημα ότι υπάρχει εκεί ένα σύγχρονο από κτιριακής απόψεως Νοσοκομείο, που όμως δεν έχει στελεχωθεί επαρκώς. Άρα πρέπει να το στελεχώσουμε επαρκώς. Σωστή η σκέψη, αλλά ημιτελής. Διότι εκτός του Πύργου, υπάρχουν άλλα δυο Νοσοκομεία, στην Αμαλιάδα και στα Κρέστενα, τα οποία επίσης πρέπει να εκσυγχρονιστούν, ώστε να προσφέρουν πραγματικές υπηρεσίες στους Ηλείους πολίτες. Μόνο ο ενιαίος σχεδιασμός και για τα τρία Νοσοκομεία, χωρίς τοπικιστικούς αλληθωρισμούς θα αναβαθμίσει πραγματικά τη νοσοκομειακή περίθαλψη στο νομό Ηλείας και θα μας απεξαρτήσει, έστω και μερικώς, από την Πάτρα και την Αθήνα στον τομέα αυτό.


Αναζητώντας –κι εδώ- τις ανύπαρκτες υποδομές

Τα προβλήματα υποδομών και στην περιοχή του Σκιλλούντα είναι ορατά από κάποιον που θα έλθει ακόμα και για πρώτη φορά στον τόπο αυτό. Δρόμος για τη θάλασσα δεν υπάρχει και για να φτάσει κανείς στο Κάτω Σαμικό πρέπει να περάσει μέσα από το χωριό, έστω κι από την άκρη του, από στενά δρομάκια που συνήθως δυο αυτοκίνητα τα οποία κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις δεν χωρούν να περάσουν. Για το δρόμο Κρεστένων- Ανδρίτσαινας έχω γράψει κατ’ εξακολούθηση στις σελίδες του βιβλίου αυτού. Ας μην επανέλθω. Επίσης στο πρώτο μέρος του βιβλίου έχω αναφερθεί στην ανάγκη αντιπλημμυρικών έργων στον Αλφειό, η έλλειψη των οποίων πλήττει την περιοχή του Σκιλλούντα κυρίως στο ρέμα της Παπαδούς και στα Καλυβάκια.

Πάμε τώρα στο οδικό δίκτυο. Μόλις στα τέλη του 2006 μπήκε μπροστά η ανάπλαση του δρόμου στην είσοδο των Κρεστένων από τον δρόμο Πύργου- Κυπαρισσίας. Κι αυτό, χάρη στα χρήματα που η Κυβέρνηση έδωσε με αφθονία στην Αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή και Τοπική, χωρίς να βλέπει ούτε την πολιτική τοποθέτηση του κάθε νομάρχη ή δημάρχου, ούτε το μέγεθος της άδικής κριτικής που αυτός εξαπολύει εναντίον της Κυβέρνησης. Για τη Νέα Διακυβέρνηση, όλες οι περιοχές της Ελλάδος αξίζουν εξίσου να έχουν ευκαιρίες ανάπτυξης. Από τα Κρέστενα για να φτάσω στο σπίτι μου στη Βρίνα, οδηγώ περίπου πέντε χιλιόμετρα ενός στενού δρόμου γεμάτου στροφές, για να καλύψω μια απόσταση όχι μεγαλύτερη των δυο χιλιομέτρων.

Το πρόβλημα με τη Φρίξα είναι γνωστό. Το ζήτημα είναι να γίνει η μεταφορά των κατοίκων, στην περίπτωση που πράγματι οι ειδικοί λένε ότι το εδαφολογικό πρόβλημα δεν επιτρέπει την παραμονή των ντόπιων εκεί, και συγχρόνως να υπάρξει πρόταση της δημοτικής αρχής για το τι θα γίνει με τα σπίτια που σήμερα στεγάζουν τους κατοίκους του χωριού. Θέλω να πω ότι πρέπει να αποφύγουμε το παράδειγμα του Ρίσοβου, που οι κάτοικοί του στη μεγάλη τους πλειοψηφία μετεγκαταστάθηκαν στο σημερινό Καλλίκωμο, και τώρα το παλαιό Ρίσοβο γεμίζει από Γερμανούς, που πρόθυμα έρχονται και αγοράζουν την δήθεν «ακατάλληλη» γη του χωριού…

Στα μέσα του 2006 ξεκίνησε κι ανάπλαση της πλατείας της Τρυπητής, με προοπτικές αυτή να χρησιμοποιείται τόσο για πολιτιστικές εκδηλώσεις, όσο και για παιδική χαρά για να νέα βλαστάρια του χωριού. Φυσικά κι εδώ αξιοποιήθηκαν τα κονδύλια του προγράμματος «Θησέας» που απλόχερα δίνει η Κυβέρνηση Καραμανλή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, προκειμένου να βελτιώσει τη ζωή των ντόπιων…

Ωστόσο, υπάρχουν και χωριά της περιοχής που δεν έχουν καν πλατεία. Παραδείγματα, η Πλατιάνα και το Σαμικό. Η σημερινή κατάσταση εμποδίζει την ανάπτυξη της κοινωνικότητας και κάνει τη ζωή σε αυτά τα χωριά ακόμα δυσκολότερη. Ειδικά για την Πλατιάνα, να πούμε ότι έχει και πολύ σοβαρό πρόβλημα στις τηλεπικοινωνίες, γεγονός που οξύνει ακόμα περισσότερο τα προαναφερθέντα προβλήματα.

Επίσης το πρόβλημα με τις στέγες από ελενίτ, που περιέχουν υψηλά ποσοστά αμιάντου στο Καλλίκωμο, είναι σε όλους γνωστό. Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση πιστεύει –μετά το 2004- ότι η αντικατάσταση πρέπει να γίνει με ευθύνη και χρηματοδότηση της Πολιτείας, η οποία πρέπει να πούμε ότι τα τελευταία 3 χρόνια αντικατέστησε τον αμίαντο σε όλες τις σχολικές μονάδες της χώρας. Επειδή η περίπτωση του Καλλικώμου είναι ιδιάζουσα, δοθέντος ότι μιλάμε για ιδιοκτησίες ιδιωτών (μάλλον για τον ίδιο λόγο δεν επιβαρύνεται το έργο η Νομαρχία ή και ο δήμος Σκιλλούντος), θα πρότεινα στη νέα Νομαρχιακή και την Τοπική Αυτοδιοίκηση να απευθυνθεί στην Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, να πιέσει και να ζητήσει από όσα πιστωτικά ιδρύματα αποδεχθούν την πρόταση, τη χορήγηση μακροχρόνιων άτοκων δανείων για την αποπληρωμή της αντικατάστασης των στεγών, εάν οι αντίστοιχοι ιδιοκτήτες δεχθούν να χρησιμοποιήσουν κάποια από τα προγράμματα της συγκεκριμένης τράπεζας, προκειμένου να αναχρηματοδοτήσουν τυχόν οφειλές τους σε άλλα πιστωτικά ιδρύματα. Έτσι και οι ιδιοκτήτες σπιτιών με αμίαντο στο Καλλίκωμο θα ωφεληθούν, αφού να αναχρηματοδοτήσουν παλαιές τους οφειλές και θα καλύψουν έτσι τη μικρή δόση ενός μακροχρόνιου άτοκου δανείου, αλλά και οι τράπεζες θα προσθέσουν νέους πελάτες στο πελατολόγιό τους.


Μιλώντας για τη Βρίνα…

Άφησα τελευταίο το αγαπημένο μου χωριό, τη Βρίνα. Όπως είπα στην αρχή του κεφαλαίου, η θέση της είναι εκπληκτική, καθώς από τη μια βλέπει τα βουνά της Σμέρνας και του Λαπίθα, και από την άλλη τα Κρέστενα, τους Κρουνούς (Ρίσοβο), τη θάλασσα, ακόμα και τη Ζάκυνθο. Θα έπρεπε να έχουν γίνει πολλά για να βελτιωθούν οι συνθήκες επίσκεψης και παραμονής στο χωριό ξένων, που αφήνουν χρήματα. Η Βρίνα πρέπει σήμερα να μιμηθεί το παράδειγμα της Λινίσταινας, ενός επίσης πανέμορφου χωριού της περιοχής Ανδριτσαίνης. Όπως οι Λινιστιάνοι μαζεύτηκαν και εκμεταλλεύτηκαν χρηματοδοτήσεις με αποτέλεσμα να φτιάξουν μια εκπληκτική πλατεία με ένα τουριστικό περίπτερο, έτσι κι εμείς, οι Βριναίοι πρέπει να αρχίσουμε συστηματικά να εργαζόμαστε για τη δική μας πλατεία, στο χώρο που βρίσκεται η ιστορική βρύση που έδωσε στο χωριό το όνομά του, κι εκεί να φτιάξουμε χώρους ψυχαγωγίας μικρών και μεγάλων, καθώς κι ένα τουριστικό περίπτερο. Κατά τα άλλα, η αποχέτευση προχωρεί στο χωριό, ελπίζω να ολοκληρωθεί σύντομα και να φτάνει μέχρι τα τελευταία σπίτια της Βρίνας, ενώ παράλληλα πρέπει να τελειώνουμε με το δρόμο που μας συνδέει με τα Κρέστενα.

Καλώ όποιον διαβάσει αυτό το βιβλίο να κάνει μια βόλτα με το αυτοκίνητό του στη Βρίνα. Να θαυμάσει γύρω- γύρω το πράσινο, τα βουνά και τη θάλασσα, να πιει τον καφέ του σε ένα καφενείο του χωριού, να ακούσει το κελάηδισμα των πουλιών και το φύσημα του ανέμου, να μυρίσει το άρωμα του καμένου στο τζάκι ξύλου, κι αν είναι πολύ- πολύ εκλεκτικός κι έλθει ξημερώματα, να δει την οργιαστική φύση που παντρεύει το πρωινό πούσι με τη δροσιά, ενώνει το πράσινο της Φύσης με το καφέ των κεραμιδιών, συνταιριάζει τον Άνθρωπο με το Σπίτι του, τη Φύση…

2 comments:

Κέρβερος said...

Γειά χαρά !
Μπορώ να αντιγράψω το κέιμενο αυτό στο εν λόγω μπολογκ?
Με αναφορές κλπ, εννοώ κι όχι σα δικό μου....

hleiakos said...

Φυσικά, κάνε ό,τι νομίζεις καλύτερο για να προβληθούν προτάσεις και, γενικότερα, να κινητοποιηθούν οι Ηλείοι. Αν θέλεις, κάνε αναφορά στο βιβλίο, αλλά αν δεν θέλεις, δεν με απασχολεί η δημοσιότητα. Με απασχολεί να το συζητήσουμε το πράγμα. Διαμαντής